เด็กสาวผู้มีความใฝ่ฝันอยากเป็นครู แต่สุดท้ายต้องเลือกเดินเส้นทางพยาบาล
“อาร์ต” กนกพร เลี่ยมหุด ลูกคนรองของ ร.ต.ท.จำนงค์ เลี่ยมหุด รองสารวัตรกองกำกับการสืบสวนนครบาล 4 นักสืบมากประสบการณ์ลูกหม้อกองกำกับการสืบสวนสอบสวนนครบาลพระนครเหนือ และกองบังคับการปราบปราม
เกิดจังหวัดชลบุรี จบชั้นประถมโรงเรียนประชาสงเคราะห์ หัวไผ่ อำเภอพานทอง มัธยมปลายโรงเรียนเบญจมราชรังสฤษฎิ์ จังหวัดฉะเชิงเทรา เธอเล่าว่า ไม่เคยคิดเป็นพยาบาล อยากเป็นครู ตอนจบมัธยม 6 ก็อยากไปเรียนด้านวิทยาศาสตร์ เศรษฐศาสตร์ ประมาณนั้น แต่แม่อยากให้เรียนพยาบาล คงเหมือนดวง เพราะสอบติดคณะพยาบาลศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา
เธอยอมรับว่า เรียน ๆไป ก็รู้สึกชอบ แบบว่า มีงานทำแน่นอน ไม่พะวงว่าจะตกงาน หน้าที่การงานมั่งคง ตรงกับที่แม่หวังไว้อยากให้มาเรียน “ตอนนี้ได้ทุนแล้วให้ไปทำงานโรงพยาบาลรามาธิบดี เซ็นสัญญา 4 ปี หลังจากที่เขามาติดให้กรอกข้อมูล ประวัติการเรียน การทำกิจกรรม และดูจากเกรด ไม่มีสัมภาษณ์อะไร แค่กรอกใบสมัคร”
ความจริง เธอเป็นนักกิจกรรมตัวยง ไม่ได้คร่ำเคร่งตั้งหน้าตั้งตาเรียนอย่างเดียว เป็นคณะทำงานของคณะเข้าช่วยกิจกรรมอยู่ฝ่ายสวัสดิการดูแลความเรียบร้อยของงาน อีกทั้งอยู่ชมรมรักทะเลของมหาวิทาลัยออกอนุรักษ์ชายหาด ด้วยการพาพวกเก็บขยะ เดินรณรงค์แถวทะเล ช่วยงานประกวดนางฟ้าปะการังสำหรับนิสิตสาวประเภทสอง
ถึงกระนั้นก็ตาม อาร์ตเรียนจบเกียรตินิยมอันดับ 1 ของชีวิตนิสิตพยาบาล ก่อนจะอำลาไปทำงานจริงในโรงพยาบาลรัฐบาลชื่อดังกลางเมืองหลวง เจ้าตัวว่า หน้าที่เราก็คือต้องดูแลคนไข้ ขึ้นกับว่าจะไปอยู่แผนกไหน มีหลายแบบ อาทิ พยาบาลเด็ก พยาบาลอายุรกรรม พยาบาลผู้ใหญ่ ทว่าตอนนี้อยากทำเป็นพวกศัลยกรรม เป็นพยาบาลที่ดูแลเรื่องศัลกรรม ไม่ก็อยู่ในวอร์ดคอยพยาบาลคนไข้ที่เข้าผ่าตัด เช่นเดียวกับจิตเวช ก็ชอบเหมือนกัน รู้สึกว่า เรียนแล้วชอบที่สุด ได้ช่วยเหลือคน
“คุณพ่อจะเป็นกำลังใจและคอยสนับสนุนเสมอ” ลูกสาวนักสืบรุ่นเก๋าเอ่ยถึงผู้บังเกิดเกล้า เธอเล่าว่า ตอนเด็กเจอพ่อบ่อย แต่พอโตขึ้นไม่ค่อยเจอ เพราะรู้ว่า พ่องานเยอะ นาน ๆ จะโผล่มา พ่อไม่เคยบอกว่า หายไปไหน เราก็ไม่ได้ถาม รู้ว่า พ่อทำงานหนัก เพราะเป็นตำรวจ ถ้าพ่ออยากบอกเขาจะเล่าให้ฟังเองเหมือนตอนไปฝึกอบรมเตรียมเป็นนายตำรวจชั้นสัญญาบัตร
“หนูรู้ว่า คุณพ่อเป็นตำรวจที่ตั้งใจปฏิบัติหน้าที่ ทุ่มเทให้กับงาน และค่อนข้างเสี่ยง บางทีกลับบ้านมาจะมีแผลถลอกปอกเปิกจากที่ไปทำงานมา ภาพคุณพ่อจะหน้าตาเหมือนโจรมากกว่า ไว้ผมยาว ไว้หนวดรุงรัง บางทีบอกเพื่อน เพื่อนยังไม่เชื่อว่า มีพ่อเป็นตำรวจ เดี๋ยวนี้ตัดผมแล้วค่อยดูดีหน่อย” พยาบาลสาวหัวเราะ
อาร์ตว่า พ่อจะสอนให้เราอดทน แม้ไม่มีเวลาเจอหน้า แต่โทรศัพท์คุยกันบ่อย พ่อจะย้ำให้เราต้องเข้มแข็ง อย่าอ่อนแอ เตือนเสมอให้ตั้งใจ คุยกันทักกันเกือบทุกอาทิตย์ ถึงพ่อจะทำงานก็ไม่ถึงกับขาดหายไปเลย ไม่เหมือนแบบบ้านอื่นที่เขาหายไปเลย เราพ่อลูกติดต่อกันตลอด รักพ่อมาก แต่ไม่ได้บอกอะไรกับพ่อตรง ๆ
เธอเปรียบเทียบเส้นทางชีวิตในอนาคตคงไม่ต่างจากพ่อว่า ถ้าเป็นพยาบาลก็คิดว่าจะดูแลครอบครัวได้ ดูแลคนอื่นได้ เหมือนเป็นอาชีพที่ทำให้คนอื่นไม่ต่างไปจากตำรวจ ทั้งที่จริง ๆแล้ว พ่อไม่ได้เลี้ยงให้เราเหมือนผู้ชาย เราต่างหากทำตัวแมนเอง ชอบกิจกรรมบู๊ๆ แบบผู้ชาย เหมือนว่าเห็นพ่อเป็นต้นแบบ ชอบยิงปืน เพราะพ่อเคยสอนให้จับปืน แต่ไม่ได้สอนให้ยิง เราไปเรียนรู้เองสมัยเรียนวิชาทหารรักษาดินแดน ด้วยความชอบอะไรแบบบู๊ๆ
