อย่าต่อสู้กันเอง

มีอีกบทความของ พล.ต.ต.ต่อศักดิ์ สุขวิมล รองผู้บัญชาการตำรวจสอบสวนกลาง ที่เจ้าตัวอยากให้อ่านมาก ๆ ว่า

บ้านเราน่าอยู่ที่สุด

เรากำลังต่อสู้กับไวรัสว่ายากแล้ว เราอย่าต่อสู้กันเองเลย เราต้องผ่านไปด้วยกัน

เข้าใจทางหน่วยงานรัฐ ถึงมีเงินก็หาซื้ออุปกรณ์ทางการแพทย์ไม่ได้ครับ มันระบาดทั่วโลก และทั่วโลกต้องการมันเหมือนกัน มันจึงขาดแคลนหมด

โควิดมันสอนให้เราเห็นธาตุแท้ของคน

ถอดคำพูดของเพื่อนคนไทยที่อยู่อังกฤษ…คนหนึ่งอยู่ตอนเหนือของอังกฤษ ที่ได้คุยกันวันก่อนโคตรน่าสงสาร ตอนนี้เป็น Panic attack บวกโรคเครียดไปแล้ว

“…ดีแล้ววววววว ที่มึงยังได้อยู่ในบ้านเรา ตอนนี้ภาวนาสวดมนต์อย่างเดียวเลยกู อย่าให้ติด…เพราะถ้าติดอาการมึงต้องหนักมากๆ ไอจนมึงพูดไม่เป็นภาษาคน เค้าถึงจะรับ แต่ถ้าติดไวรัสจริงแต่อาการไม่หนักเค้าให้รักษาตัวเองอยู่บ้าน มึงก็รู้ความยากของการเจอหมอของที่นี่ กูนอนไม่หลับเลย พอค่ำมาเมืองทั้งเมืองเงียบกริบ มันเครียดอยู่ลึกๆ อยากกลับบ้าน”

พล.ต.ต.ต่อศักดิ์ยกบทสนามยาวเหยียด

“…ยังไงหมอพยาบาลที่บ้านเราก็ยังดูแลดีกว่าที่นี่ กูยังจำที่มึงเคยมาหาหมอกระดูก มึงเล่าว่านอนรอหน้าห้องตรวจรอหมอ12 ชม. ตอนนี้รอบตัวติดกันเยอะมาก ฝรั่งแม่งจากที่มันไม่แคร์เหี้ยอะไร เอ๊ะอะไปผับ เอ๊ะอะ ปาร์ตี้ ตอนนี้เพื่อนตายเพื่อนหายไปเยอะ ถึงเริ่มกลัว นี่มีคนไทยที่รู้จักเสียไปวันก่อน ไม่แน่ใจว่าโควิดมั้ย ยังไม่รู้ผลเหี้ยไรเลย เก็บศพรวมกันหมด กูอยากกลับบ้านที่สุด ติดยังไงรักษาที่นั้นก็ดีกว่า”

“ลำบากมากตอนนี้ ของกินของใช้ต้องตุน มึงรู้มั้ย คิวลงทะเบียนช้อปปิ้งทุกซุปเปอร์อาทิตย์แรกๆพันสองพันคิว ตอนนี้กว่าจะลงได้คิวรอเป็นแสนกว่าคิวที่ ลงทะเบียนแล้ว รอแจ้งกว่ามึงจะได้สั่งของ กว่าของจะมา คิวรอของมาส่งถึงสามอาทิตย์ ชีวิตมึงต้องคิดล่วงหน้า จะซื้ออะไร อะไรหมดต้องเผื่อไว้ รอสามสี่อาทิตย์กว่าของจะมาจะออกไปซื้อของก็ไม่มี ออกไปแม่งก็เสี่ยง หยิบจับห่าไรนอกบ้านกูเป็นโรคจิตไปหมดแล้ว บ้านเราดีฉิบหาย อ่านข่าวแล้วกูอิจฉารู้สึกว่าหมอคนไทยโคตรเก่งเลย อยู่ใกล้จีนแต่ตัวเลขขึ้นช้า เป็นไงกูอยู่ไกลกว่าจีน ตายห่าไปกี่พันแล้ว คนไทยยังสิบกว่าอยู่เลย วันก่อนตายไป 5ร้อยกว่าวันเดียว”

“กูแทบไม่อยากอ่านข่าวฟังข่าวบีบีซีเลย…กูนอนไม่หลับ ถึงหลับความรู้สึกเหมือนตกเหวทุก ๆคืน  นั่งสมาธิสวดมนต์ยังไงก็ช่วยเรื่องใจไม่ได้มาก เพราะรอบบ้าน รอบข้างมันติดกันเยอะ ระแวงไปหมด…ดีที่ไม่ได้อยู่ในลอนดอน”

ไม่มีอะไรพูดมากไปกว่า…ฟังอยากเดียวเลย

ให้เพื่อนได้ระบายสุดท้ายพูดได้แค่ว่า “รักษาตัวดีๆนะ…มึงต้องอยู่อย่างมีความหวังและต้องรอดเท่านั้น”

ฟังแล้วก็จิตตกไปตามมันเลย

ถ้าใครไม่เคยไปใช้ชีวิตนาน ๆที่ต่างประเทศ คุณไม่รู้หรอกว่าประเทศเราถึงจะเหี้ยจะโกงจะส้นตีนอะไรแต่ยังไง

เราก็ยังเป็นคนชนชั้นหนึ่ง มีสิทธิ์ มีตัวตน

บ้านเรายังมีศีลธรรม จริยธรรม และมีน้ำใจเสมอเวลาเกิดวิกฤติ

ยิ่งเจ็บป่วยในต่างบ้านต่างเมือง ลำบากที่สุดในชีวิต อย่าบอกนะว่าเคยไปอยู่ เรียนแค่ปีสองปีอย่าพูดเลย ยังไม่เข้าใจ เข้าถึงการเป็นคนชนชั้นสองชั้นสามของบ้านเมืองเขาหรอก ไม่มีที่ไหนดีเท่าแผ่นดินนี้อีกแล้ว

8 ปีของฉัน…ในต่างแดน มันทำให้รักและเห็นคุณค่าที่ได้เกิดเป็น “คนไทย”

วิกฤตนี้จะรอดได้ต้องช่วยกัน พร้อมใจกัน

วิกฤตนี้ทำให้ได้เห็นข้างในใจแต่ละคน

มีทั้งพยายามช่วย บ้างพยายามขวาง

นี่ไง…กรุงศรีถึงแตก เพราะมีคนเปิดประตูให้ข้าศึก

ทำตัวแปลกแยกและเนรคุณแผ่นดินอยู่ในทุกยุคทุกสมัย

เรากำลังต่อสู้กับไวรัสว่ายากแล้ว

อย่าต้องต่อสู้กันเองเลย…!!!