เนื่องในโอกาสวันพระใหญ่ “มาฆบูชา” ของพุทธศาสนิกชน
ขออนุญาตหยิบยกบทความเตือนสติที่ พล.ต.ท.ต่อศักดิ์ สุขวิมล ผู้ช่วยผู้บัญชาการตำรวจแห่งชาติ โพสต์ไว้อินตราแกรมส่วนตัว
ว่าด้วย “รถม้ายิ่งว่างเปล่า เสียงก็จะยิ่งดัง”
“น้ำนิ่งไหลลึก น้ำลึกไร้เสียง”
คนมีดีแต่ไม่ทำตัวให้โด่ดเด่น ไม่โอ้อวดบารมี ไม่พูดจาข่มเหงผู้อื่นให้ต่ำ นี่แหละ “วิถีของคนจริง”
เรื่องมีอยู่ว่า พ่อชวนลูกออกไปเดินเล่นยังชายป่า พอถึงทางโค้ง พ่อหยุดเดินแล้วถามลูกว่า นอกจากเสียงนกร้องแล้ว ลูกได้ยินเสียงอะไรอีก
ลูกหยุดเดินแล้วเงี่ยหูฟังก่อนจะตอบว่า นอกจากเสียงนกร้องแล้ว ยังมีเสียงรถม้าวิ่งอยู่ด้วยครับ
พ่อบอกว่า ถูกต้องแล้ว และนั่นเป็นรถม้าที่ไม่ได้บรรทุกอะไรเลย
ลูกแปลกใจจึงถามพ่อว่า “พ่อรู้ได้ไงว่านั่นเป็นรถม้าเปล่าครับ”
พ่อตอบว่า ฟังจากเสียงก็จะรู้เป็นรถเปล่า
เพราะรถม้ายิ่งว่างเปล่า เสียงก็จะยิ่งดัง
พอเด็กน้อยโตขึ้น ทุกครั้งที่เจอคนที่ชอบคุยโม้โอ้อวด พูดจา โอหัง ชอบตัดบทคนอื่น ถือตนเป็นใหญ่ ไม่มีใครอยู่ในสายตา ดูหมิ่นคนอื่น เขามักจะมีความรู้สึกเหมือนพ่อมายืนกระซิบอยู่ข้างหูว่า
“รถม้ายิ่งว่างเปล่า เสียงก็จะยิ่งดัง”
เช่นเดียวกัน คนที่มีความเชี่ยวชาญในการเดินข้ามห้วยน้ำลำธาร ก่อนที่จะลุยลงน้ำ เขามักหยิบก้อนหินขึ้นมาก้อนหนึ่งแล้วปาไปกลางน้ำ เพื่อเป็นการคาดคะเนความลึกของน้ำ
“ละอองน้ำยิ่งกระจายสูงขึ้นเท่าไหร่ น้ำในลำธารก็จะยิ่งตื้นเท่านั้น”
ในทางตรงกันข้าม
ถ้าละอองน้ำกระเซ็นขึ้นมายิ่งน้อยฉันใด แล้วยังบวกกับกระแสน้ำที่ไหลเงียบสนิท
จำไว้
“พึงสังวรได้เลยว่า น้ำจะยิ่งลึกมากขึ้นฉันนั้น”
“น้ำนิ่งไหลลึก น้ำลึกไร้เสียง”
“รถม้ายิ่งว่างเปล่า เสียงก็จะยิ่งดัง”
เปรียบดั่ง คนมีดีแต่ไม่ทำตัวให้โด่ดเด่น ไม่โอ้อวดบารมี ไม่พูดจาข่มเขา
นั่นน่าจะเป็น “วิถีของคนจริง”
หากนำเอาหลักการเหล่านี้มาเปรียบเปรยกับบุคคลที่เราพบเจอจะสังเกตได้ว่า คนใจเย็นเวลาสนทนากับคนอื่น มักจะสามารถหลีกเสี่ยงการขัดแย้งกับคู่สนทนา และยังสามารถซึมชับรับรู้ถึงความคิดเห็นของคนอื่นแทนที่จะดันทุรัง เอาแต่ยัดเยียดความคิดเห็นของตนเป็นใหญ่อยู่ฝ่ายเดียว
“คนที่ก้าวเดินด้วยความใจร้อน มักมองไม่เห็นตะปูบนพื้นฉันใด คนที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวลก็ไม่รู้จักรสชาติของวันชื่นคืนสุขฉันนั้น”
ปฐพีนี้ไม่มีอะไรใหญ่เกิน มหาสมุทร แต่เหนือสุดกว้างใหญ่กว่าคือ เวหา
แม้นเวหาจะยิ่งใหญ่ครอบจักรวาล แต่ยังกว้างสู้จิตมนุษย์มิได้เลย
