ผู้ใช้นามปากกา “ภูตะวันฉาย” ส่งเรื่องฝากมาเล่าให้อ่านกัน
หลังเทศกาลปีใหม่ เมื่อส่งพัสดุจากที่ทำการไปรษณีย์ใกล้บ้านไปให้ลูกน้องที่เคยเป็นคนขับรถของเขา ได้ขอย้ายกลับภูมิลำเนาเพื่อดูแลบุพการี
แต่เจ้าตัวยังติดต่อใช้งานกันอยู่เป็นระยะ ท่ามกลางการจราจรที่เริ่มคับคั่งของเมืองหลวงที่ผู้คนกลับมาทำงานตามปกติ
เขาเริ่มหงุดหงิด เพราะจะต้องพาภรรยาไปส่งของขวัญปีใหม่แก่คนที่เคยมีบุญคุณต่อครอบครัวอีกหลายที่ ส่วนใหญ่เป็นลูกน้องที่เคยร่วมงาน และยังไปมาหาสู่กันด้วยมีความสัมพันธ์ที่ดีดั่งเช่นกัลญาณมิตรพึงมีต่อกัน
“เธอรู้ไหม วันนี้เพื่อนๆในรุ่นเขานัดกันตบเท้าไปร่วมอวยพรปีใหม่เจ้านายที่กองบัญชาการ” เขาพึมพำ
ฝ่ายภรรยาตอบกลับเบาๆว่า “แล้วยังไงคะ คุณกำลังจะกล่าวหาว่าฉันทำให้คุณเสียโอกาสเข้าหาเจ้านาย เพราะมัวแต่มาขับรถให้ฉันไปส่งมอบของขวัญแก่คนที่เขาควรได้จากเรายังงั้นเหรอ”
นายตำรวจหนุ่มรุ่นใหญ่ใช้นิ้วปรับเพิ่มความแรงของพัดลมปรับอากาศที่เริ่มร้อนไปพร้อมกับบรรยากาศในรถที่เริ่มจะอึดอัด และแล้ววิญญาณนางพญาผู้ทรงฤทธิ์เข้าสิงหล่อนที่เริ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้นว่า
” ใครเหรอที่พาฉันไปโรงพยาบาลตอนฉันป่วย ขณะที่เธอติดประชุมงานด่วน ใครที่คอยไปรับลูกแทนเมื่อเธอกับฉันติดงานทั้งคู่ ใครคอยเป็นม้าใช้ที่คอยวิ่งไปหาซื้อของแพงๆเพื่อให้คุณเอาไปให้เจ้านาย ไม่ใช่ลูกน้องและทีมงานเหล่านี้เหรอที่ควรได้รับของขวัญปีใหม่จากเรา ”
เขากำลังจะอ้าปากอธิบาย แต่ต้องเงียบเมื่อเธอสวนขึ้นมาอีก
“แล้วตอนวันเกิดลูกเมื่อปีก่อน เราจองโต๊ะอาหารไว้พร้อม แต่คุณกลับถูกเจ้านายเรียกพบด่วนเพื่อชี้แจงงานสำคัญ พี่ชายฉันตายช่วงสงกรานต์ ฉันต้องขับรถกลับต่างหวัดเอง เพราะคุณต้องอยู่ในพื้นที่รับผิดชอบจากคำสั่งห้ามลา ห้ามป่วย ห้ามตาย และขณะที่ชาวบ้านอื่นๆเขาได้หยุดเทศกาลพาครอบครัวไปเที่ยวกันยาวๆ” เธอพักหายใจ
“ ฉันถามหน่อย ตั้งแต่ทำงานมา เราเคยได้ทำแบบเขาบ้างไหม แล้วเจ้านายของคุณเขารู้หรือเคยสนใจบ้างไหมว่า เวลาคุณตกระกำลำบาก มีใครเคยยื่นมือมาช่วยบ้างไหม แม้เพียงเอ่ยปากถามยังไม่มีเลย สุดท้ายนี้ ฉันขอถามหน่อยเถอะ ใครที่คู่ควรรับของขวัญจากเรา ระหว่างเจ้านายที่คอยแต่ออกคำสั่ง เบียดเบียนเวลาครอบครัว เรียกประชุมบ่ายสี่โมง เป็นเวลาโรงเรียนเลิกที่ชาวบ้านเขาต้องไปรับลูก กับบรรดาลูกน้องที่คอยรับใช้สนองงานคุณ และช่วยเหลือฉันเวลาที่คุณไม่ว่าง” คิ้วของเธอขมวดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“ ฉันขอถามว่า ใคร คือ คนที่คู่ควร”
ผู้กำกับรุ่นเก๋ามิกล้าเอ่ยสิ่งใดอีก สายตาเลิกลั่ก ประกอบความรู้สึกสับสนในหัวสมองและกระอักกระอ่วนในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก
ตั้งคำถามย้อนกลับไปหาคำตอบให้ตัวเอง
