จากใจเหยื่อคนหนึ่ง

ผ่านมานานหลายปี แต่เธอไม่เคยลืม

ในห้วงวินาทีแห่งความเป็นความตายนั้น เชื่อว่า บรรยายออกไปคงไม่ทำให้ใครรู้สึกได้ เหมือนที่ประสบด้วยตัวเอง

เช่นเดียวกับที่เห็นพายุถล่มเมืองทางโทรทัศน์ แม้จะเห็นภาพความพินาศย่อยยับ น่าสยดสยอง แต่ก็ไม่มีวันรู้สึกได้เหมือนกับผู้คนที่โดนฤทธิ์มหาวาตภัยนั้น

เพราะท่านไม่ใช่ “คนโชคร้าย” ที่อยู่ร่วมในเหตุการณ์ด้วย

เช่นเดียวกับความ “กลัวสุดขีด” ของดิฉันคงบอกกับใครไม่ได้

เหมือนที่ตัวเองรู้สึก

เมื่อตั้งสติได้ก็หาทางเอาตัวรอด แต่ไม่มีโอกาสทำได้เลย เพราะคนร้ายแข็งแรงกว่ามาก จึงได้แต่รอความช่วยเหลือเท่านั้น

ดิฉันได้ยินเสียงคนในบ้าน ร้องให้โทรแจ้งตำรวจและตำรวจก็มาในไม่ช้า

การต่อรองเพื่อช่วยชีวิตตัวประกันเริ่มขึ้น และกินเวลาจนถคงเก้าโมงเช้า เป็นเวลานานกว่าห้าชั่วโมง

ในที่สุดเจ้าหน้าที่ตำรวจก็เสี่ยงเข้าช่วยชีวิตดิฉันไว้ได้โดยปลอดภัย

ทางมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ได้จัดคณะไปขอบคุณเจ้าหน้าที่ตำรวจที่กองบัญชาการตำรวจนครบาล

ถึงวันนี้ ดิฉันเรียนจบและได้เป็นวิศวกรของบริษัทการบินไทยแล้ว แต่ยังย้อนระลึกนึกถึงเสมอว่า

ในวันที่ทุกข์ยากแสนสาหัส ชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้ายแห่งความตายนั้น มีตำรวจจากหน่วย “อรินทราช 26” ภายใต้การนำของ พ.ต.อ.ลือชัย สุดยอด เข้าช่วยชีวิตตัวเองเอาไว้ได้

ขอบคุณอีกครั้ง ชีวิตนี้จะไม่มีวันลืมเลย

ถึงวันนี้ มานั่งคิดและทบทวนอีกกี่หนก็ตาม ดิฉันก็ยังเห็นว่า

ในยามชีวิตของผู้คนในบ้านนี้เมืองนี้ ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม หากตกอยู่ในภาวะวิกฤติมองเห็นความตายยืนรออยู่เบื้องหน้าเช่นเดียวกับดิฉัน

ไม่มีทางที่ท่านจะเป็นเรียกร้อง พร่ำหาเจ้าหน้าที่ของรัฐหน่วยไหนเข้ามาช่วยท่านให้รอดพ้นจากนาทีมืดของชีวิตเช่นนั้นได้

ไม่ว่าจะเป็นองค์กรเอกชนใด ข้าราชการพลเรือน ทหาร หรือแม้กระทั่ง คมช.

ชาวบ้านมีแค่ตำรวจ ตำรวจ และตำรวจเท่านั้นที่เป็นเพื่อนเมื่อยามนาทีวิกฤติของชีวิตมาเยือน

ดังนั้น หากวันใดผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ของชาติถูกใส่ความ ถูกข่มเหงรังแกอย่างไม่เป็นธรรรม

ไม่ว่าจากนักการเมือง หรือองค์กรใดก็ตาม

ผู้คนที่เคยเป็นเหยื่ออย่างดิฉัน แม้จะเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็ก ๆ จะลุกขึ้นสู้ และเป็นเกราะกำบังให้ตำรวจเอง

พชรพรรณ ติยะวานิช