ตำรวจสาวระบายความรู้สึกอึดอัดผ่านเฟซบุ๊กส่วนตัว
ส.ต.ต.หญิง คนธรส ศักดาโยธิน ผู้บังคับหมู่ฝ่ายอำนวยการ 4 กองบังคับการอำนวยการ กองบัญชาการตำรวจนครบาบบอกลากลับดาวแมว
“ อนาคตหนูได้ดับสลายแล้ว ความสามารถต่างๆบัดนี้ได้สูญเสีย และไร้ความสามารถแล้วค่ะ”
เธอว่า ตลอดระยะเวลาการเป็นตำรวจ1 ปี ได้เปลี่ยนสถานะกลายเป็น “คนป่วยจิตเวช” เป็นโรคซึมเศร้าจากการฝึก เนื่องจากเกิดอุบัติเหตุถูกเตะศีรษะในค่าย เพื่อนที่เตะไม่ได้ตั้งใจ ไม่เคยโกรธ ไม่เคยติดใจ รักษาตัว และถูกให้กลับไปฝึกอีกครั้ง
แต่โดนครูฝึกทำโทษทุกอย่างทุกทาง พูดทำร้ายจิตใจทุกวัน เอาเชือกฟาดขา โดนดองเวรยืนเวรทุกคืนไม่ได้นอน ไม่เคยได้พักตามที่หมอสั่ง ต้องทำท่าที่เอาหัวลงพื้น
“มันทรมานมาก ป่วยจนไอเป็นเลือด ออกมารักษาตัวและไม่ได้กลับไปฝึกอีก เนื่องจากอาการทางจิต”
ที่ผ่านมาเธอยืนยันว่า พยายามทำหน้าที่ตำรวจได้อย่างดีที่สุดแล้ว แต่ในเมื่อไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนก็ตามยังคงเป็นคนป่วยอยู่ดี
ขอบคุณอาชีพตำรวจมากที่ทำให้กลายเป็นซึมเศร้า กลายเป็นโรคจิต
“วันนี้ถึงที่สุดแล้ว ให้มันจบที่หนูเถอะนะคะการฝึกแบบนี้”
เธอว่า เราฝึกเพื่อความแข็งแรง ไม่ใช่ฝึกให้กลายเป็นคนป่วย บันทึกสำนวนที่เคยเขียนไว้ 7แผ่น มีเนื้อหาเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด เก็บไว้ในแฟ้มนะคะ ส่วนเพื่อน ๆน้ำหวานทุกคน เราโคตรภูมิใจในตัวพวกเธอเลย
สานฝันให้เราต่อทีนะ ขอบคุณนะที่ยังนับเราอยู่ในรุ่น เราจะจดจำไว้
“สุดท้ายนี้ ดิฉัน ส.ต.ต.หญิง คนธรส ศักดาโยธิน ในระหว่างเขียนมีสติดีค่ะ ขอมอบทรัพย์สินทุกอย่างที่มีให้มารดาเพียงแต่ผู้เดียว ร่างของหนูได้มอบเป็นอาจารย์ใหญ่แล้ว ไม่ต้องจัดพิธีใด ๆค่ะ”
ปล.ขอบคุณแม่มากน้าที่เลี้ยงดูให้หนูเติบโตมาจนถึงวันนี้ ขอบคุณที่อยู่เคียงข้างกันมาตลอดชีวิตการป่วย รักแม่ รักยาย นะคะ ไม่รู้จะมีโอกาสมั้ย แต่อยากเกิดมาอยู่ด้วยกันอีกนะ
ลาก่อนค่ะ #134 อย่าโง่เอาหัวไปโดนเท้าเพื่อนอีกล่ะ
ก่อนหน้าไม่กี่ชั่วโมง เธอยังโพสต์ไว้เวลา 04.52 น. ตื่นขึ้นมาจากความฝัน เราย้อนกลับไปที่นั่นอีกแล้ว ไม่มีทางหลุดพ้นเลย กินยาวันละ 9 เม็ด แต่ยังต้องกลับไปที่เดิม ยังโดนเรียกแถว โดนทำโทษ แล้วเราจะมีความสุขได้ยังไง ในเมื่อตอนนอนควรเป็นเวลาที่เราได้พักผ่อน แต่กลับฝันเรื่องเดิมๆซ้ำๆ ต้องฝึกในฝันทุกวัน ทุกวันจริงๆ แล้วเป็นมาปีนึงแลัว เป็นทุกวันๆ จะต้องทำยังไงถึงหลุดพ้น
หลับตานอนก็คือ ย้อนกลับไปที่เดิมเลย มันทรมานอ่ะ ตลกชีวิตตัวเองจังที่ต้องเป็นแบบนี้ ทำไมนะ
ปล.อย่ารำคาญเราเลยนะ ขอระบายบ้าง ที่ผ่านมาเราอดทนมามากๆแล้ว อย่างน้อยวันนึงที่เรากลับดาวแมวไปแล้ว ก็จะได้มึบันทึกบางส่วนไว้ ถือว่าเป็นความทรงจำครั้งหนึ่งในชีวิตละกัน
หายใจไม่ออก แน่นหน้าอก มันหายใจไม่เต็มปอด มันหายใจไม่ได้ เหมือนลืมหายใจ ทั้งๆที่ร่างกายควรหายใจได้เองแบบอัตโนมัติ แต่นี่เหมือนต้องคอยพยายามหายใจเองตลอดเวลา อยากนอน แต่นอนไม่ได้ ผ่านมาปีนึงแล้ว แต่ยังรู้สึกเหมือนอยู่ในเหตุการณ์นั้นตลอดเวลา
“flashback ภาพหลอน ได้ยินเสียงฝีเท้า ได้ยินเสียงเรียกแถว ฝันซ้ำไปซ้ำมา กลับไปที่นั่นทุกครั้งที่หลับตาลง กลัวเสียงนกหวีด กลัวเสียงดัง ใช้ชีวิตได้ไม่เหมือนเดิม”
เธอยอก ยานอนหลับไม่สามารถช่วยเยียวยาได้แล้ว มันทรมานมากจริงๆ ไม่รู้จะต้องทนทรมานแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน เราเสียใจจริง ๆนะที่ต้องเป็นแบบนี้
แต่เชื่อเถอะเราพยายามอย่างที่สุดแล้ว
