ร.ต.อ.ดร.นิติภูมิธณัฐ มิ่งรุจิราลัย หรือ ที่รู้จักกันในชื่อ นิติภูมิ นวรัตน์ หรือ ติวเตอร์หมู อดีตนายตำรวจคอลัมนิสต์ชื่อดังของหนังสือพิมพ์ไทย ได้เขียนเล่าเรื่อง ขึ้นหัวไว้ว่า “อุทาหรณ์:ยามสนธยาชราภาพ ” ลงในเพจ ชื่อ “นิติภูมิธณัฐมิ่งรุจิราลัย“
ขออนุญาตนำมาแชร์ให้อ่านกัน
เจ้าตัวว่า อดีตผู้บังคับบัญชาของผมท่านหนึ่งหย่ากับภรรยาเดิมตอนท่านเป็นรองผู้บังคับการ ยศพันตำรวจเอก และย้ายมาอยู่กินกับภรรยาคนใหม่ที่อายุน้อยกว่ากันเกือบ 25 ปี
ท่านเกษียณราชการด้วยยศ พลตำรวจตรี ตำแหน่ง ผู้บังคับการ
สมัยยังรับราชการ ท่านเป็นคนดุ ตรงไปตรงมา แต่งตัวเนี๊ยบ ลูกน้องทั้งรักทั้งกลัว
สิ่งหนึ่งซึ่งทุกคนพูดตรงกันก็คือ ถึงแม้อายุจะเลย 50 ปีแล้ว (ตอนที่ยังไม่เกษียณ) แต่ยังสมาร์ทมาก
พ.ศ.2548 ผมกับเพื่อนตำรวจที่เคยทำงานด้วยกันคิดถึงท่าน ก็เลยซื้ออาหารที่ท่านชอบทานไปฝากขับรถไปถึงหน้าบ้าน ยังไม่ทันกดกริ่ง ได้ยินเสียงด่าของภรรยาที่อ่อนกว่าท่าน 25 ปี
ภรรยาด่าท่านผู้การ (สามีแก่) ยังกับหมูกับหมา
ผมกับเพื่อนยืนฟังอยู่ข้างรถที่จอดหน้าบ้านอยู่พักหนึ่ง จึงตัดสินใจไม่เข้าไปเยี่ยมท่านดีกว่า
กลัวภรรยาท่านจะอายที่เรามารู้เห็นการด่าของเธอ
งานพระราชทานเพลิงศพท่าน ก็จัดแบบขอไปที
ภรรยาใหม่เป็นคุณนายตอนที่สามีใกล้เกษียณ จึงไม่ค่อยรู้จักเพื่อนร่วมรุ่น ไม่สนิทกับอดีตผู้บังคับบัญชาและอดีตผู้ใต้บังคับบัญชาคนใดๆ เลย
เจอใครในงานศพก็เก้ๆ กังๆ ทักทายกันอย่างไม่เป็นธรรมชาติ
เป็นงานศพที่ไม่ให้เกียรติผู้วายชนม์ ที่เคยเป็นถึงผู้บังคับการในกองบัญชาการสำคัญ
ชีวิตนายเก่าของผมท่านนี้ มีความสุขกายสบายใจมาโดยตลอด แต่มาแย่เอาประมาณสิบกว่าปีก่อนเสียชีวิต
บั้นปลายของท่านคงได้ยินแต่เสียงก่นด่ายังกับหมูกับหมาจากภรรยายังสาว
ตอนที่ท่านยังแข็งแรง มีสุขภาพดี มีตำแหน่งหน้าที่ราชการ ภรรยาสาวก็เกรงใจ ให้เกียรติ
เกษียณราชการได้ไม่ถึง 5 ปี ผู้การก็กลายเป็นไอ้แก่ที่ปากข้างขวาเบี้ยว กลืนน้ำลายแต่ละทีก็มีน้ำไหลออกมาที่มุมปาก ตาข้างขวาปิดไม่มิด
บางวันก็สั่นเกร็ง ลุกจากเก้าอี้ไม่ได้ เดินช้า งุ่มง่าม
สมัยที่ยังเป็นผู้การ ท่านเสียงดังฟังชัด ทว่าต่อมา ทราบว่า ท่านพูดเสียงเครือๆ พูดได้ไม่กี่ประโยค เสียงก็จะหายไปในลำคอ คุณนายต้องตะคอกให้พูดดังๆ พอโดนภรรยาตะคอกด่า ท่านก็จะก้มหน้าและมีน้ำลายสอที่มุมปาก
อดีตผู้ใต้บังคับบัญชาหลายท่านไปเยี่ยม และเอาอาการของท่านมาเล่าสู่กันฟังอย่างสงสาร
เงื่อนไขด้านสุขภาพและเวลาในชีวิตที่เหลือเพียงอีกน้อยนิด ทำให้ภรรยาไม่เกรงใจอีกต่อไป
“อย่างมึงจะไปไหนได้ไอ้แก่ ไม่ได้กินยาวันเดียวก็ตายห่า ที่ทนอยู่นี่ก็เพราะมึงยังมีบำนาญ มี พสร. ถ้าไม่มีพวกนี้กูไปนานแล้ว ไม่ทนอยู่กับมึงแน่”
