ภาพแบบไหนไม่ต้องขึ้นเวทีจัดแสงมีฉากประกอบ
ภาพแบบไหนไม่ต้องอาศัยวิชาฝึกการแสดง “ปั้นหน้า” ใส่อารมณ์ยิ้มแย้ม โมโห ร้องไห้ เรียกยอดคนดู
ภาพแบบไหนดูแลไม่สะอิดสะเอียนเหมือน “ละครน้ำเน่า” อยากเอารีโมตเปลี่ยนช่องหนี
หลายภาพเกิดขึ้นในชีวิตจริงตามท้องถนน บ่อยครั้งไม่มีบทเขียนไว้ล้วงหน้า ไม่มีการคัดหน้าตาผู้ประกอบฉาก
เป็นภาพที่หายาก ทว่าเกิดขึ้นบ่อย เพียงแต่จะมีใครสนใจบันทึกเหตุการณ์ไว้ในความทรงจำของตัวเองแค่ไหน
วิถีชีวิต “ผู้พิทักษ์สันติราษฎร์” ที่เกิดมามักมีอาถรรพณ์ ต้องคำสาป ให้โดนดูถูกเกลียดชัง ตั้งแต่แรกที่เห็นเครื่องแบบสีกากีในยามไม่มีภัยร้ายใกล้ตัว
หวาดกลัว หวาดระแวง
มันเป็น “ภาพติดลบ” ไม่อาจกลบออกจากความคิดประชาชนส่วนใหญ่ในสังคมที่โดนปลูกฝังให้เคียดแค้นและชิงชังอาชีพตำรวจ
ด้วยเหตุผลอะไรต้องถามใจตัวเอง
เหมือนแวบแรกในความคิดเจ้าของเฟซบุ๊ก Min Kamolrat ที่พบตำรวจยืนอยู่ตรงหน้ากับแม่ค้าคนหนึ่ง
เจ้าตัวรับว่า คิดตำรวจคงจะมาจับแม่ค้าขายของริมทางเท้า
แต่สิ่งที่เห็นอาจไม่เป็นแบบที่คิด
กลายเป็นภาพเรื่องราวดี ๆ ที่เขาบันทึกไว้มาแชร์ถ่ายทอดอยากให้ทุกคนดู
เธอเล่าว่า มาธุระแถวตึก GMM ตอนประมาณ 10 โมง เจอป้าขายเสื้อผ้าอยู่ มีตำรวจมายืนตรงที่ป้าขาย คิดว่าตำรวจจะมาจับป้าแก เลยเดินเข้าไปดู
“ จริงๆแล้วป้าแกเครียด ขายของไม่ได้ แถมยังต้องหาเงินเลี้ยงหลานอีก ป้าแกก็เอามีดจะมาทำร้ายตัวเอง” เธอบอกเรื่องราวสุดพีคที่หักมุม
สรุป คือ ตำรวจมาระงับเหตุ
“แถมตำรวจยังมานั่งช่วยป้าแก ทั้งซื้อ ทั้งขายของอีก เราเห็นก็เลยไปช่วยอุดหนุนเสื้อป้ามา 1 ตัว”
ถ้าใครสนใจอยากช่วยเหลือป้า ถ้าได้ผ่านไปแถวนั้นก็ลองดูๆกันนะ
“เรื่องดีๆ ประจำวันที่หาไม่ค่อยได้ในยุคนี้” สาวเจ้าของเฟซบุ๊กคนนี้ว่า
เลิกแอนตี้ตำรวจ1วันนะจ๊ะ
