เมื่อ 19 ปีก่อนหลายครอบครัวได้ลูกหลานคืนสู่อ้อมอก พ่อแม่แทบยกมือไหว้ขอบคุณท่วมหัว
แต่รัฐบาลกลับถูกประณามในการใช้ความรุนแรง ภายหลังประกาศสงครามต่อสู้เพื่อเอาชนะยาเสพติดถูกวิพากษ์วิจารณ์เป็นชนวน “ฆ่าตัดตอน” เครือข่ายยานรก 2,500 กว่าศพ
เจ้าหน้าที่ตำรวจไม่น้อยต้องสวมวิญญาณนักบุญในคราบคนบาป “มือเปื้อนเลือด” เพราะเห็นพ้องตรงกันว่า เป็นวิธีเดียวจะหยุดยั้งขบวนการค้ายาเสพติดที่ระบาดหนักในประเทศไทย
พ่อค้านายทุนรายสำคัญที่ถูกขึ้น “บัญชีดำ” หากไม่ตาย ก็ถูกกวาดจับดำเนินคดี บางส่วนหนีหัวซุกหัวซุน “หัวหด” ข้ามชายแดนไปกบดานต่างประเทศ
ภาพของคน “คลั่งยา” จับเด็ก หรือผู้หญิงจี้เป็นตัวประกันหายไปจากจอสื่อมวลชน
ยานรกราคาแพงลิบลิ่วเนื่องจากเป็นสินค้าขาดตลาด ผู้ค้าเข็ดขยาดเพราะกลัว “ภัยมืด”
กระทั่งเกิดความเปลี่ยนแปลงทางการเมือง ความต่อเนื่องขาดหายไป นโยบายรัฐบาลหลายสมัยมองภาพความสวยงามของโลกที่เต็มไปด้วย สิทธิมนุษยชน เลิกมาตรการเด็ดขาด หันมาประกาศใช้ “ไม้นวม” สวมหัวโขนเอาใจประชาชน
ภาพเก่าของหลายครอบครัวกลับมาอีกครั้ง
เกือบ 20 ปี ปัญหายาเสพติดเหมือน “งมโข่ง” วังวนในโอ่งใบใหญ่ ภูมิใจกับยอดการจับกุมยาเสพติดครั้งละมโหฬารทำลายสถิติแทบรายสัปดาห์ ก่อนผลักดันพระราชบัญญัติยาเสพติดใหม่ยกประโยชน์ให้ “ผู้เสพ” เป็นเพียง “ผู้ป่วย” ต้องเข้ารับการบำบัด
แก้ปัญหา “นักโทษขี้ยา” ล้นคุก
ส่วนผู้ค้าต้องขยายผลถึงนายทุนใหญ่นำเข้าสู่กระบวนการยึดทรัพย์
เจ้าหน้าที่ผู้ปฏิบัติพากันกระอักกระอ่วนมวนท้อง เพราะตามหลักการจริงไม่สามารถพา “ผู้เสพ” เข้ารับการบำบัดได้ทุกแห่ง อันเนื่องมาจากปัญหา “สถานบำบัด” ไม่มีเพียงพอ ขาดบุคลากร ขาดความจริงใจจากฝ่ายรับบริการบำบัด
บำบัดเสร็จแล้วจะทำอย่างไรต่อไป
“ทาสยานรก” ตกงานกลับบ้านเผชิญสภาพแวดล้อมเก่า สุดท้ายก็ตกเป็นเหยื่อ “มหันตภัยยาเสพติด”เหมือนเดิม เมื่อปริมาณยานรกยังทะลักเข้ามาไม่หยุด
เห็นได้จากข่าวรายวัน “ไอ้คลั่งทรพี” ก่อเหตุปิตุฆาต มาตุฆาต ทำร้ายลูกเมีย ฆ่าคนบริสุทธิ์ เมายาอาละวาดฆ่าเจ้าหน้าที่ตำรวจ จี้จับตัวประกัน
ยาเสพติดมากมายสายพันธุ์เก่าใหม่กระจายลงลึก “รากหญ้า” เกินกว่าจะมาเยียวยาพา “ผู้เสพ” เข้าไปบำบัด เพราะว่า ผู้มีอำนาจชอบเล่นเกมการเมือง
ภาพเก่าเมื่อ 20 ปีที่แล้วกลับมาอีกครั้ง ผู้มีอำนาจถึงมองมันอย่างชินตาและชินตา
บรรดา นักบุญในคราบคนบาป มือปราบหลายชีวิตได้แต่คิดย้อนอดีตแล้วละเหี่ยใจ
จะทำไปเพื่ออะไร เมื่อประเทศไทยไม่ใช่ของกูคนเดียว
