สังคมออนไลน์ขุดเอาเรื่องราวของโศกนาฏกรรมบนทางด่วนดอนเมืองโทลล์เวย์ขึ้นมาอีกครั้ง
อุบัติเหตุคร่าชีวิต 9 ศพเมื่อวันที่ 27 ธันวาคม 2553 หลายคนไม่เคยลืมหญิงสาวรุ่นที่ชื่อ แพรวา เทพหัสดิน ณ อยุธยา
แต่จะมีสักกี่คนจดจำเหยื่อที่ถูก มัจจุราชพลัดพราก ไปจากครอบครัวที่รักอย่างกะทันหัน
ทุกครั้งเมื่อความทรงจำเก่าเก็บโดนสะกิดเตือน มันจะย้อนภาพความสะเทือนใจแก่ผู้คนรอบข้างของเหยื่อเหล่านั้นครั้งแล้วครั้งเล่า
ผ่านไปเกือบ 9 ปี หาก อาจารย์ภิญโญ จินันทุยา ยังมีชีวิตอยู่จะมีอายุ 43 ปีเศษ
คนหนุ่มชาวนครสวรรค์กำลังมีอนาคตไกลเป็นอาจารย์ประจำคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์และการผังเมือง มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์
เสียชีวิตในคืนอันแสนเศร้าเมื่อเข้าไปอยู่ในรถตู้คันนั้น
เป็นเวลา 9 ปีที่ครอบครัวและเพื่อนร่วมงานหลายคนไม่เคยลืม
ผศ.สันติรักษ์ ประเสริฐสุข อดีตคณบดีคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์และการผังเมือง มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ หยิบหนังสืออนุสรณ์ที่ระลึกงานศพของอาจารย์หนุ่มมาเปิดอ่านทุกครั้งเมื่อได้ยินข่าวคราวของ “แพรวา”
เขารำพันคำอาลัยจากคณบดีแด่ อ.ภิญโญ ผู้ล่วงลับ ไว้ในอนุสรณ์เล่มนั้น
เมื่อวันที่ อ.ภิญโญมอบหนังสือ “การจัดการกระบวนการออกแบบในงานสถาปัตยกรรม” ให้แก่ผมเป็นที่ระลึก พร้อมลายมือบนหน้ากระดาญหน้าแรกเมื่อเดือนตุลาคมที่ผ่านมา ผมรู้สึกยินดีและชื่นชมในฐานะของเพื่อนร่วมอาชีพที่ได้เห็นความสำเร็จทางวิชาการอีกก้าวหนึ่งของเขา
แต่ไม่เคยคิดว่างานเขียนเล่มดังกล่าวจะกลับกลายเป็นผลงานชิ้นสุดท้ายของเพื่อนผู้เปี่ยมไปด้วยความรักและความมุ่งมั่นในอาชีพนี้
แน่นอนว่า ความจริงเป็นสิ่งที่ทุกคนต้องยอมรับและไม่อาจหลีกเลี่ยง เราทุกคนที่คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์และการผังเมือง มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ยากที่จะยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้น อยากให้เรื่องราวที่ได้เห็น ได้ยิน ได้รับรู้ เป็นเพียงฝันร้ายที่ผ่านพ้นไปชั่วขณะสติ
ท้ายสุดแล้วเราต้องยอมแพ้ ยอมรับ และอยู่ร่วมกับความจริงนั้นอย่างโศกเศร้าและเจ็บปวด
ความจริงอันหนึ่งที่พวกเรายอมรับโดยไม่มีข้อโต้แย้งในใจ นั่นคือ ความดีและวิถีปฏิบัติของอาจารย์ภิญโญที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวังดีต่อองค์กร สังคม และประเทศชาติที่เราอยู่ร่วมกัน
หลายครั้งที่อาจารย์แสดงความคิดเห็นมาให้พวกเรารับฟัง ทั้งผ่านคำถามและคำตอบทำให้พวกเราได้เรียนรู้เรื่องราวต่าง ๆ อีกหลายแง่มุม และยิ่งไปกว่านั้น สำหรับนักศึกษาแล้ว อ.ภิญโญเป็น “ครู” ที่มอบให้ทั้งความรู้และความช่วยเหลือต่อนักศึกษามากยิ่งกว่าหน้าที่ของอาจารย์ตามลายลักษณ์อักษรบนกระดาษ
ในฐานะที่ผมเป็นทั้งผู้บังคับบัญชา และเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งของ อ.ภิญโญ การสูญเสียอาจารย์ในครั้งนี้นั้นใหญ่หลวงนัก ผมและผองเพื่อนอีกหลายคนพยายามจะยิ้มแย้มเพื่อสลัดความทุกข์ออกไป แต่ในใจก็ร่ำไห้เพราะไม่อาจเก็บซ่อนความรู้สึกไว้ได้
พวกเราชาวคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์และการผังเมือง มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์จะเก็บความทรงจำที่ผ่านมา ที่อาจารย์เป็นส่วนหนึ่งของพวกเรา ร่วมสร้างฝันกับพวกเราไว้ตราบนานเท่านาน
ขอให้ดวงวิญญาณของอาจารย์จงสู่สุคติ
ผู้ช่วยศาสตราจารย์ที่ครั้งนั้นนั่งเก้าอี้คณบดีคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์และการผังเมือง มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ยังเก็บความรู้สูญเสียที่เกิดขึ้นอยู่ในความทรงจำเสมอ
โศกนาฏกรรมคร่าชีวิตคนบริสุทธิ์ 9 ศพไปสู่อีกภพภูมิจะมีสักกี่คนยังจดจำและอยากรู้จักพวกเขา
มากกว่านิยายน้ำเน่าของ “แพรวา”
