เวทีตลกร้ายกลายเป็นที่มาของเรื่องจริงใช้ได้มาถึงยุคปัจจุบัน
นำมาเล่าอีกครั้ง ต้องหัวเราะทั้งน้ำตา
ที่ประชุมพนักงานสอบสวนหญิง ณ สถานที่สมมติแห่งหนึ่ง หลายคนหน้าดำคร่ำเครียด เมื่อผู้บังคับบัญชาเบื้องบนสั่งกำชับให้ติวเข้มแก้ปัญหา วิกฤติขาดแคลนกำลังพล แต่กลับไม่สนเรื่องขวัญกำลังใจของผู้ใต้บังคับบัญชา
ต้นธารแห่งกระบวนการยุติธรรม
พวกเธอผ่านการฝึกอบรมมาอย่างดี มีความสามารถในด้านกฎหมาย และวิชาการสอบสวน เก่งเรื่องการทำสำนวนไม่แพ้ตำรวจชาย
ทว่าระบบขององค์กรกำลังทำลายความเชื่อเก่า
“หนูเคยได้ยินผู้บังคับบัญชาขอบพูดว่า ถ้าอยากเป็นตำรวจที่มีค่าให้เป็นพนักงานสอบสวน” ร้อยตำรวจเอกหญิงคนหนึ่งพึมพำกลางวงเสวนา
รุ่นพี่หลายคนต่างยืนยันเป็นเสียงเดียวกัน
“เป็นพนักงานสอบสวนมีค่าจริงค่ะ”
“มีค่ายังไงคะ” บางคนขอคำอธิบาย
“เดี๋ยวพี่จะเล่าให้ฟัง” นายพันตำรวจโทหญิงเริ่มฉากหลังจิบน้ำดับกระหาย
“เริ่มตั้งแต่ ค่าโน้ตบุ๊ก ค่าปรินเตอร์ พร้อมค่าหมึก”
“ค่าส่งของกลางไปตรวจ อาทิ ยาเสพติด ปืน น้ำอสุจิ ดีเอ็นเอ ลายมือชื่อ ปัสสาวะอีก” บางคนเสริม
“ค่าน้ำมันไปตรวจที่เกิดเหตุ อะไร ๆ ก็ต้องไปเอง”
“ขนาดนี้เลยหรือ” นายร้อยตำรวจหญิงจบใหม่เริ่มถอดใจ
“นี่เธอ อย่าลืมค่ากระดาษ”
“เออจริง ตอนจบใหม่ ๆ ใช้วันละ 2 รีม” อีกคนรำลึกความหลัง
“โห งานเยอะเลยเนอะ” เพื่อนแซว
“เปล่า กูผิดพิมพ์”
“ชันสูตรพลิกศพก็ต้องเสียค่าส่งนะ” มือสอบสวนหญิงผู้เจนสนามว่า
“แล้วยังมีค่ากล้องถ่ายรูป ค่าโทรศัพท์ ค่าส่งไปรษณีย์ด้วย”
“ค่าอุปกรณ์เครื่องเขียน ซอง กาว กระดาษ ปากกา ดินสอ หนักสุดที่พบกันมา คือ หาซื้อโต๊ะทำงานกับเก้าอี้กันเอง” คราวนี้หัวหน้างานกำชับ
“ยังไม่รวมค่าปืนที่ต้องซื้อเองอีก”
“เฮ้อ…” เสียงถอนหายใจด้วยความเหนื่อยล้าเริ่มดัง
“ส่วนค่าตอบแทนที่พูดถึงยังไม่เท่าเสี้ยวนึงของที่จ่ายแต่ละเดือน” นายพันตำรวจโทหญิงแม่งานหลักพูดออกไมค์
“โอ้โห มีค่าทุกอย่างน่าชื่นใจจริง” น้ำเสียงประชด
“วอนผู้บังคับบัญชาโปรดเห็นใจ อย่าให้พวกเรามีค่าไปมากกว่านี้เลย” ทุกคนอยากตะโกนให้กึกก้องไปถึงท้องทุ่งปทุมวัน
“เหลืออีกค่าค่ะ ค่าสุดท้าย” คนหนึ่งทัก
“ค่าอะไรอีก ยังไม่หมดอีกหรือ” หลายคนสนใจพุ่งเป้าไปยังหล่อน
“ฆ่าตัวตายค่ะ”
รับรองว่าเยอะกว่าหน่วยงานไหนแน่นอน
