กว่าจะเป็นหัวหน้าข่าว

  ผมอยู่ไทยรัฐไม่นาน ประมาณ 1 ปี 6 เดือน ถ้าบวชพระก็ถือว่าเป็นนวกะ ไม่เคยสนทนากับเจ้าอาวาสแม้แต่ครั้งเดียว  เพราะ ผอ.กำพล วัชรพล ท่านคุ้น ๆ กับระดับหัวหน้าข่าวและคนเก่าเท่านั้น ระยะหลัง “พี่เฉลิมชัย ทรงสุข” มานั่งที่เก้าอี้ตัวเดิมที่โต๊ะข่าวภูมิภาค  ผมแว่วข่าวว่ามีผู้จัดการฝ่ายจัดจำหน่ายคนใหม่ แต่ผมไม่ถามเรื่องนี้กับพี่เขา เพราะไม่ใช่เรื่องของเรา และพี่เฉลิมชัยก็ไม่เคยมาเปลี่ยนแปลงหน้าที่ของผม เคยเห็น ผอ.กำพลเข้ามาในห้องกองบรรณาธิการ 2...

  ผมวิ่งหนีอาชีพรับราชการมาแล้ว มันเหมือนกับตัวเองถูกขีดเส้นอยู่ในกรอบ “เช้าไป  เย็นกลับ หยุดเสาร์-อาทิตย์” วงจรชีวิตจำเจอยู่ตรงนั้น เมื่อเดินเข้าสู่ถนนหนังสือพิมพ์ ผมหลงรักอาชีพนี้ครับ เป็นงานอิสระที่แตกต่างกับงานราชการ ถึงจะไม่มีวันหยุด แต่ก็มีเวลาพักผ่อน เมื่อมาอยู่ใต้ชายคายักษ์ใหญ่ไทยรัฐ แม้ทางโรงพิมพ์มีความหวังดีต่อพนักงานส่งรถมารับผมถึงหน้าบ้านทุกเช้า ส่วนตอนเย็นตัวใครตัวมัน แต่ผมมีความรู้สึกเหมือนกลับไปอยู่ในกรอบที่เคยวิ่งหนีมาแล้ว จึงตัดสินใจเอาความอึดอัดนี้ไปบอกกล่าวให้ผู้บังคับบัญชาทราบ เข้าไปในห้อง “พี่สมิต มานัสฤดี” หัวหน้ากองบรรณาธิการร่างเล็ก แต่มันสมองใหญ่ ผมเล่าถึงความรู้สึกที่เกิดขึ้น บอกตามตรงผมไม่อยากให้รถโรงพิมพ์มารับ ไม่ใช่ว่า ผมต้องการไปทำงานสาย  ผมสามารถไปถึงโรงพิมพ์ทุกเช้าได้ในเวลาเดิม เพราะบ้านผมอยู่ซอยเผือกจิตร   แยกซอยเสนานิคม...

  บ้านผมอยู่สุดซอยเผือกจิตร แยกจากซอยเสนานิคม  2  ถนนพหลโยธิน ผมต้องตื่นเช้ามืด แต่งตัวรอ “จิ้งโกร่งเขียว” มารับไปทำงานที่ไทยรัฐ   บ้านเกิดเมืองนอนผมอยู่อำเภอเมือง จังหวัดลพบุรี แม้จะอยู่ในตัวเมืองแต่ผมก็สัมผัสธรรมชาติอย่างใกล้ชิด อยู่ในบรรยากาศไร้มลภาวะเป็นพิษ มีความสุขตามประสาเด็กบ้านนอกฐานะปานกลาง ยุคนั้นสมัยนั้นยังไม่มีใครคิดเอาแมลงมาทอดกิน ผมไปท้องนาใกล้วัดมณีชลขัณฑ์ ต.พรหมมาสตร์...

  เคยสารภาพไว้ สันดานผมนั้นลองได้ทำงานอย่างสนุกก็มีความสุขกับงาน เช่นเดียวกับการมากอบกู้วิกฤติของ “เสียงปวงชน” ยุคที่อยู่หลังวัดตรีทศเทพ ซึ่งผมสนุกกับงาน และมีความสุขอีกครั้ง ผมไปทำงานทุกวัน ออกจากบ้านนั่งรถสองแถวในซอยเสนานิคม 2  พหลโยธิน ขึ้นรถเมล์ไปลงอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิต่อรถเมล์สาย 12ลงหน้าวัดตรีทศเทพเดินเข้าซอยข้างวัด ไม่กี่สิบเมตรก็ถึงเสียงปวงชน เสี่ยเต็ง “กำพล พิริยะเลิศ” มายืนเคียงข้างทุกวันและทุกคืน ผมจึงรู้ว่าเสี่ยเต็งเป็นศิษย์เก่าไทยรัฐ เป็นช่างภาพข่าวสังคม รู้จักผู้คนทุกระดับมากมาย ตอนหลังผมเรียกเสี่ยเต็งว่า “เฮียเต็ง” ทั้ง ๆวัยวุฒิผมสูงกว่า แต่ก็ไม่มากนัก ส่วนเสี่ยเต็งเรียกผมว่า “น้า” ก็เรียกว่าต่างคนต่างนับถือซึ่งกันและกัน “สมโภชน์ ช่วยชูญาติ” หัวหน้าช่างเรียงของเสียงปวงชน นี่ก็ศิษย์เก่าไทยรัฐ อยู่ไทยรัฐมานาน หลังสุดได้ข่าวว่า “สมโภชน์” เป็นนักข่าวอาชญากรรมให้หนังสือพิมพ์จีนฉบับหนึ่ง ส่วนลูกชายเป็นนักข่าวอาชญากรรมของเดลินิวส์ ผมกับสมโภชน์ไม่ได้เจอะเจอและไม่ได้ข่าวคราวกันเลยจนบัดนี้ วันแรกที่ไปพบ “เฮียเต็ง” ตามคำแนะนำของ “กำแหง ภริตานนท์” ผมสอบถามแต่เรื่องปัญหาเฉพาะหน้า ไม่ได้พูดถึงเรื่องเงินเดือน หรือเงินอะไรเลย เพราะในใจคิดอย่างเดียวต้องทำให้หนังสือพิมพ์เสียงปวงชนออกได้ จึงจำไม่ได้ตอนนั้นผมมีเงินเดือนกี่พันบาท สุขสนุกชนิดเหงื่อไหลไหลย้อย เพราะเป็นสำนักงานหนังสือพิมพ์รายวันแห่งแรกที่มีแต่พัดลม เจ้าของตึกเขาไล่ทางตรง ถอดแอร์ออกหมดทุกตัว “เฮียเต็ง” ก็อยู่ไม่เป็นสุข ต้องวิ่งวุ่นหารวงรังแห่งใหม่...

  ลาแล้ว  “สกายเล็บ” ลาแล้ว “เดลินิวส์” กลับถึงบ้านซอยเสนานิคม 2...

เมื่อเหตุการณ์ระทึก  “เดลินิวส์”  ถูกสั่งปิดกะทันหัน ผ่านวิกฤติไปด้วยดี ทุกภาคส่วนของหนังสือพิมพ์หัวสีบานเย็นก็เบิกบานลุยงานไปตามปกติ แต่เพิ่มความระมัดระวังมากขึ้น    โดยเฉพาะข่าวสังคมต่างจังหวัด จุดเปราะบางของคดีหมิ่นประมาท รถตระเวนข่าวอาชญากรรมของเดลินิวส์ มีวิทยุรับส่งติดรถทุกคันแล้ว ตามข้อเสนอของผม งานจึงลื่นไหลไม่มีอะไรติดขัด การสังสรรค์ของสายงานอาชญากรรมกับตำรวจนครบาลก็ดำเนินไปอย่างราบรื่นทุกสิ้นเดือน จากหนังสือพิมพ์รายวันที่พิมพ์วันละ 1 กรอบ ปิดข่าวไม่เกิน 5 ทุ่ม หัวหน้าข่าวหน้า...

 ครั้งนั้นของ “เดลินิวส์” ตึกแถวทรงโบราณสองชั้นริมถนนสี่พระยา ตรงข้ามกรมสรรพสามิตเก่า...

  อยู่ดี ๆ งานกำลังเดิน เงินก็พอจับจ่ายใช้สอย...

แม้ “นักหนังสือพิมพ์” จะมีตารางการทำงานอยู่กับโต๊ะ อยู่ในห้องโถงสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดเล็ก...

ห้องโถงขนาดย่อม ซุกตัวอยู่ในชั้น 2  ของตึกแถวเก่าแก่ริมถนนสี่พระยา...