ปากกามีไว้ล่าวายร้าย

ยุค พลตำรวจโทโสภณ วาราชนนท์ ขึ้นนั่งผู้บัญชาการตำรวจนครบาล...

“แล้วแต่มึง” กิจจา ทองเกลา ขยับแว่นทรงกลมหน้ามนเหมือนบิลลี่...

  “ตกลงพวกเราจะไปกันเมื่อไหร่ดีล่ะ” เพื่อนสาวคนหนึ่งในกลุ่มอดวิตกจริตไม่ได้ หลังเดินออกมาจากเรียนวิชาถ่ายภาพแล้วเจอไฟต์บังคับให้ต้องนั่งรถมูลนิธิร่วมกตัญญูไปบันทึกภาพข่าวแนวอาชญากรรมส่งมาเป็นการบ้าน “นั่นนะซิ เมื่อไหร่ดีโต้ง” สาวอีกคนหันมาถามผม ผมกำลังอยู่ในอาการมึนตามประสาคนกลัวผี...

กลิ่นซากสัตว์จากโรงงานกระดูกเตะจมูกส่งสัญญานปลุกให้เหล่าบรรดานักศึกษาหน้าเก่าหน้าใหม่ของมหาวิทยาลัยต้องสะดุ้งตื่น มันเป็นตัวบ่งบอกถึงป้ายสุดท้ายของการเดินทางอันยาวนานหลายชั่วโมงบนถนนพหลโยธินที่ขณะนั้นถูกขนานนามเป็นถนนเจ็ดชั่วโคตรในการก่อสร้างเส้นทาง ทำจราจรติดขัดยาวเหยียด รถบัสของมหาวิทยาลัยเลี้ยวเข้าสู่สถาบันเพชรในชัยพฤกษ์ ผมได้แต่ถอนหายใจ ทำไมเป็นการเดินทางที่ทุลักทุเล...

วงเหล้าในวันแรกรุ่นของวัยทำงานไม่มีอะไรดีเท่าการฟังเสียงน้ำแข็งกระทบแก้วเคียงข้างโซดาส่งสัญญาณลอยฟู่เรียกร้องให้เร่งกระเดือกลงคอดับกระหายยามอาหารมื้อค่ำที่มุ่งเน้นรสชาติอำพันมากกว่าเมล็ดข้าวหย่อนกระเพาะ ผมผลาญชีวิตไปกับน้ำนรกสีทองแดงตามประสาหนุ่มโสด แต่ใช่ว่า ผมไม่เคยมีใคร ผู้หญิงผ่านเข้ามาบ้าง...

บรรยากาศภายในร้านบานาน่าบีซ สาขา 2 ซอยอารีย์...

   เช้าวันอาทิตย์ที่ 12 ของเดือนมิถุนายน ปี...

หัวเราะกันพอให้แอลกอฮอล์ในเลือดจางเดินลงมาจากกองกำกับการสืบสวนสอบสวนนครบาลพระนครเหนือ ผมยังมีปมคาใจเกี่ยวกับคู่นกแก้วมาคอว์สัตว์เลี้ยงแสนโปรดของผู้กำกับนักสืบคนใหม่ทายาทอดีตอธิบดีกรมตำรวจตระกูลพันธุ์คงชื่น “ทำไมนกร้องเหมือนคนถูกทรมาน” ผมคิดลำพัง ยังไม่รวมถึงเสียงร่ำลือเรื่องรถตู้ผีสิงทำเอาแม่ค้าใต้ถุนตึกหวาดผวา...

หลายคนกังขา ทำไมผมจากมัธยมปลาย โรงเรียนเทพศิรินทร์ ด้วยเกรดเฉลี่ยแค่...

การใช้ชีวิตคู่จำเป็นต้องเพิ่มความรับผิดชอบและเตรียมพร้อมกับพยานรักที่จะเกิดขึ้นตามมาในอนาคต ผมกำลังมีห่วงเพิ่ม ชีวิตไม่ใช่ตัวคนเดียวอีกต่อไป ทำให้ต้องใส่ใจสิ่งรอบข้าง สภาพสังคมที่เต็มไปด้วยอาชญากรรมตามที่ผมสัมผัสมาบางครั้งพาเอาหวาดระแวง...