ปากกามีไว้ล่าวายร้าย

ผมกลายเป็นคนติดเหล้าได้อย่างไร ไม่รู้ตัวเองเหมือนกัน สมัยนั้นรู้สึกแค่ว่า ตกเย็นเมื่อไหร่มักไถ่ถามหาสมัครพรรคพวกจะตั้งวงสุราเมรัย...

บางเวลานั่งจับเจ่าใจจดใจจ่อกับภารกิจที่อยู่เบื้องหน้า หนังสือกองเต็มโต๊ะแต่กลับขยับปากกาวาดลวดลายตัวอักษรไม่ออก อารมณ์นักประพันธ์ไม่โลดแล่นดังใจคิด สมองมัวยึดติดความฟุ้งซ่านที่ร่านเข้ามาในหัว ผมเชื่อว่า มันเป็นมะเร็งร้ายสำหรับนักเขียนทุกคน...

หัวเราะกันพอให้แอลกอฮอล์ในเลือดจางเดินลงมาจากกองกำกับการสืบสวนสอบสวนนครบาลพระนครเหนือ ผมยังมีปมคาใจเกี่ยวกับคู่นกแก้วมาคอว์สัตว์เลี้ยงแสนโปรดของผู้กำกับนักสืบคนใหม่ทายาทอดีตอธิบดีกรมตำรวจตระกูลพันธุ์คงชื่น “ทำไมนกร้องเหมือนคนถูกทรมาน” ผมคิดลำพัง ยังไม่รวมถึงเสียงร่ำลือเรื่องรถตู้ผีสิงทำเอาแม่ค้าใต้ถุนตึกหวาดผวา...

ผมลังเลอยู่พักใหญ่ก่อนยกหูกดโทรศัพท์ “เย็นนี้ว่างไหม” ปลายสายเงียบราวขบคิด “ไม่ว่าง ยังติดงานอยู่เลย ไว้วันหลังก็แล้วกันนะ” คำตอบของคู่สนทนาชาชินและรู้ล่วงหน้าอยู่แล้ว...

            ...

  ล่วงเข้าเดือนกันยายน กลิ่นไอของฝุ่นบรรยากาศการแต่งตั้งโยกย้ายในองค์กรพิทักษ์สันติราษฎร์เริ่มตลบอบอวลตามฤดูกาลของมัน “เอ็งต้องตามเกาะโผนครบาลด้วยนะ” อัมพร พิมพ์พิพัฒน์...

  สมุดโทรศัพท์กองบัญชาการตำรวจนครบาลประจำปีพุทธศักราช 2535 อยู่ในมือผมเรียบร้อยหลังจากทัวร์ซอยนายพลทำความรู้จักนายตำรวจระดับแม่ทัพขององค์กรสีกากีเมืองหลวง ถือเป็นคู่มือทำข่าวสมบัติชิ้นแรกที่ทำให้เห็นช่องทางการเสาะแสวงหาข้อมูลประกอบงานในวงการหนังสือพิมพ์น้องใหม่อย่างสยามโพสต์ “เอ็งต้องเรียนรู้ก่อนว่า นครบาลเขามีโครงสร้างอย่างไรบ้าง...

  อาหารเที่ยงมื้อแรกในบทของนักข่าวน้องใหม่ประจำกองบัญชาการตำรวจนครบาล ผมนั่งสั่งข้าวแกงกระเดือกเข้าปากอย่างเคอะเขิน อันเนื่องมาจากบรรดาเหยี่ยวอาวุโสรุมห้อมล้อมพร้อมจะควักกระเป๋าเป็นเจ้าภาพ “เอาอะไรอีกไหม สั่งให้เต็มที่” “ไม่แล้วครับพี่ ขอบคุณ” “โอเค...

พ้นรัฐบาลพลเอกสุจินดา คราประยูร จากพิษเหตุการณ์พฤษภาทมิฬ มีชัย ฤชพันธ์...

ควันสงครามสมรภูมิเลือดพฤษภาทมิฬสงบแล้ว กรุงเทพมหานครคืนสู่ความสงบอีกครั้ง แต่กองไฟการเมืองยังคงคุกรุ่นรอวันปะทุไม่วันใดก็วันหนึ่ง ตราบที่นักการเมืองไทยไม่ได้มีหัวใจรักประชาธิปไตย ผู้ยิ่งใหญ่แห่งกองทัพไม่ละกิเลสจากอำนาจมืดที่จะเข้ามาครอบงำ เวรกรรมจะตกอยู่กับประชาชน ผมเบื่อข่าวการเมือง...