ปากกามีไว้ล่าวายร้าย

 “เอ็งมันหยิ่งจองหอง ทำแบบนี้ เหมือนถีบหัวเรือส่ง” เจ้าของนามปากกาเปลวสีเงินลั่นประโยคดังก้องหูผม...

จุกแชมเปญระเบิดเปิดออก ชุ่มชื่น พูลสวัสดิ์ หัวเรือใหญ่หนังสือพิมพ์น้องใหม่สยามโพสต์...

รสชาติละมุนกลมกล่อมหอมหวานของน้ำกะทิทุเรียนที่โรงอาหารกระทรวงศึกษาธิการในบรรยากาศหน้าร้อนหลังเทศกาลสงกรานต์ยังถูกปากเช่นเคย ข้าราชการเดินกันขวักไขว่เร่งรีบกับการหาอาหารกลางวันลงท้อง แต่ไม่รีบร้อนต้องกลับเข้าห้องทำงานตามเวลาทำหน้าที่ของตัวเอง ผิดกับพนักงานออฟฟิศ ผมกับสมมาส บรรพต...

  “น็อกมืด” ชายร่างสูงโปร่งมาดเก๋าคนข่าวแห่งค่ายหนังสือพิมพ์สยามรัฐจั่วไพ่ใบสุดท้ายในกองสำรับคาบบุหรี่ควันตลบอบอวลทั่วห้อง พาเอาผมหน้ามืดตาม ไพ่ในมือถูกกัน อมแหม่มโพธิ์ดำสัญลักษณ์สเปโตขยับออกไม่ได้ “ไอ้บ้าเอ๊ย”...

การเปลี่ยนแปลงในแผนกข่าวอาชญากรรม หนังสือพิมพ์ไทยรัฐ ภายหลังคดีฆาตกรรมแม่ลูกตระกูลศรีธนะขัณฑ์ถึงปลายทางของการจับกุมทีมสังหารใจอำมหิต กิจจา ทองเกลา...

ยุค พลตำรวจโทโสภณ วาราชนนท์ ขึ้นนั่งผู้บัญชาการตำรวจนครบาล...

หันหลังมุ่งหน้ากลับเมืองหลวงตั้งแต่เช้าตรู่ ฉากโศกนาฏกรรมน้ำป่ากลืนร่างมนุษย์ในอุทยานวังตะไคร้ที่ตะบึ่งมาทำข่าววันแรกเหมือนเพิ่งผ่านไปเมื่อวันวาน แหล่งท่องเที่ยวดังของจังหวัดนครนายกที่มีตำนานอันเก่าแก่เกิดขึ้นด้วยปณิธานการเป็นผู้ให้ของ หม่อมราชวงศ์พันธุ์ทิพย์ บริพัตร  เดิมชื่อ...

ฝนยังคงพร่ำท่ามกลางอากาศเย็นยามค่ำ ชาวบ้านไม่เลิกขวัญผวาจากน้ำป่าทะลักกลืนนักท่องเที่ยวอุทยานวังตะไคร้ ตราบใดพระพิรุณไม่ยอมขาดสาย ผมส่งข่าวเสร็จเรียบร้อยตัดสินใจนอนค้างอยู่นครนายกเพื่อปะติดปะต่อความคืบหน้าของโศกนาฏกรรมประวัติศาสตร์ครั้งสำคัญ แต่ผมไม่รู้เหมือนกันว่าจะพักที่ใด อาศัยเดินเตร็ดเตร่ในตลาดของชำใกล้น้ำตก...

ปิดฉากอิสรภาพของนายพลตำรวจมือปราบชื่อก้อง แต่การสะสางคดีดังที่เกี่ยวพันกับเพชรซาอุดีอาระเบียยังไม่จบ เมื่อพลตำรวจเอกประทิน สันติประภพ...

“แล้วแต่มึง” กิจจา ทองเกลา ขยับแว่นทรงกลมหน้ามนเหมือนบิลลี่...